Henk Witjes

Ellef Ellef

Jowanneke zit z’n best te doen op ’t twalet. ‘Ik gaan ’n bruine trui breie,’attie gezeed tege z’n moeder. IJ keek op de verjaardagskelender in zullie pleeke.
Nog twee weke en ’t is ellef ellef. Jammer, dattie nog ’n klein kulleke n’is. Van z’n vader en moeder mag t’ie nog nie nar de Geit van Mie d’n Os.
IJ ad net z’n bip schòòngeveegd, toen t’r ‘n lichje bij ‘m begon te brande.
D’n òòg’eid ad tog fleet jaar beloofd, da Ketrientje prinseske mog worre en ij Narreke?  IJ ad t’r niks meer van g’oord. Mar as da planneke toch deur zou gaan, sta t’ie over twee weke mooi mè Ketrientje onder de vlammekes bij de Geit. Da zou wel èèl leuteg zijn. Z’n kopke kwam nie meer leeg.
Toen t’ie z’n jatjes ston te wasse, broeide n’r ’n planneke onder z’n ersepan.
‘Mama, oe laat gaan me n’ete? Ken’k nog evekes naar Ketrientje?’ riep t’ie toen z’n pollekes dròòg ware.
‘Affeseer dan ’n bietje. ’t Wor zo donker. Ge mot binne zijn voor de lantèèrepale n’aan zijn. K’eb de pannekes net op ’t vuur.’
Jowanneke wis nie oe gauw dattie weg moes komme. Gelukkeg ware ze bij Ketrientje ok nog nie aan tafel geschove.
‘Ketrientje, vanavend vliege me mè mijn tepijtje naar d’n òòg’eid. Om allef ellef vertrekke me.
’ Ketrientje schrik t’r van. ‘Zijde nie goed boemel? Morrege n’ebbe me proefwerrek rekene. Dan mot ik uitgeslape zijn.’ Jowanneke kek goed rond of Ketrientjes ouwers nie in de buurt zijn.
‘Mar onze n’òòg’eid et tog beloofd, damme prinseske en narreke magge zijn? En ’t is zo ellef ellef!
’t Zou toch gadvergimmes leuteg zijn, as damme na ’t stròòie van Sintere Mèèrte mee naar de Geit magge! Bovedien is’t féést rond de Geit op vrijdagavend en dan motte me de vollegede dag tog nie naar’t school.
’ Ketrientje is éémaal daaps. ’Jekus, as lulle worst is, dan n’edde gij ’n b’oorlek end. Ge lult d’ore van m’n kop. Mar alléé! Feitelek ken’k rekene as ’n kompjoeter, dus da zal morrege wel lukke. Veruit mette Geit!
’ Jowanneke gif Ketrientje ’n smakkerd op d’r bloze wangeske en vlieg naar uis, want t’is bijna donker. Vlug schuif t’ie aan en ij it z’n bordje éémaal leeg. Jowanneke is nog nooit zo braaf naar z’n bedje gegaan. Z’n vader en moeder kijke mekare ’s aan. Ze wete nie wasse meemake.  

Alle puzzelstukskes valle dien avend in mekare. Z’n vader en moeder kruipe vroeg onder de wol. Om tien ure is éél ‘t ‘uis in volle rust. Om vijf voor allef ellef ga Jowannekes wekker af . IJ schrik z’n eige ’n ‘oedje. Jekus van Merante as t’r mar niemand wakker wor. Gauwkes trek t’ie wa bulle n’aan. Voordattie z’n ramke n’uitvlieg, kek t’ie of Steketee nie lop te speure in z’n stratje. Jowanneke mot lache as t’ie denk aan toeneerst. Steketee zag t’m aan voor ’n joefoo, toen t’ie voor d’n eerste keer z’n raam uitvloog. 
IJ ou stil bij ’t slaapkamerraam van Ketrientje en tik zachjes op ‘t ruitje. 
Ketrientje stik t’r bolleke naar buite en d’r verschijn ’n breeje lach op d’r smoeltje. Ze vin ’t éél wa, dasse zomaar nar d’n òòg’eid vliege.    

’t Maantje tòòvert weer mè z’n bleke licht. De kabbelende golfkes van ’t Scheld lichte tellekes op. 
Z’ebbe geluk, ’t toreramke van ‘t Slikpeleis sta d’ope. De lichte branne nog. Stillekes vliege ze naar binne en sluipe opgewonde de wenteltrap af. Ja, ze sluipe, want ze wulle ’t kinneke van d’n òòg’eid nie wakker make. Asse bijna voor de deur van de wòònkamer van d’n òòg’eid en z’n prinseske staan, ore ze ’n bekende stem. ‘Wie me dèèr ebbe, Jowanneke en Ketrientje. Wa doen jullie nog zo laat?’ Ze kijke stijf van de schrik achterom. D’n gròòtste boer! 
‘G’oef nie zo te schrikke. ‘K eb m’n mombakkes nie op. Ik zijn op de koffie bij onze ‘n’òòg’eid’. 
D’n gròòtste boer ga zullie voor. ‘Oòg’eid , kek nou ‘s wie ik ammaal bij me n’eb?’ 
D’n òòg’eid spring entoesjast op. ‘Kek nou, wied d’ier op de klep komme valle? Jowanneke en Ketrientje!  
Prinseske! Me n’ebbe n’ òòg bezoek. ’t  jeugdprinseske en d’r narreke Wanneske. Edde nog suukelaajemellek?’ 
’t Gròòte prinseske  ziete gespanne smoeltjes van de kinders en lach ze toe.  Ik zal ‘s ’n kopke werreme suukelaad inschenke, maar ’t is al wel laat in d’n avend, nie in slaap valle n’éé.’ 
Jowanneke vin ’t wel mooi uitkomme dat de gròòtste boer d’r ok is, die is teslotte de baas van alle boere. Nou zal ’t wel goed komme strakskes bij de Geit. 
Jowanneke schraap z’n keel, ij ken nie wachte om los te barste. 
‘Oòg’eid, nimme nie kwalek or, mar wij ebbe nog niks g’oord  over ellef ellef. Zo swijle kom die dag wel éél dicht bij.’ 
D’n òòg’eid en de gròòtste boer kijke mekare evekes aan en schiete dan allebei in een onbedaarleke lach. Dan wissele ze nog ‘n snelle blik mè mekaar. Zo van wie ga d’t ze zegge? 
D’n òòg’eid richt z’n eige naar de gròòtste boer. ‘Gij zijt de baas aan de wal en zal zullie ouwers motte n’aanspreke. Ik zijn er teslotte pas op ellef ellef. Vertelle gij ’t ze mar.’ 
D’n gròòtste boer kek ze èèn vor èèn aan. Lieve Ketrientje en lieve Jowanneke. As ik de kale n’eed ga aflegge bij de Geit is het al ellef menute na ellef ure gewist. Dan ore kinders op d’r beddekebons te legge. Da vinne jullie ouwers ok, or. 
Kek strakskes mette kindervastenavend is da d’n eel ander ver’aal. Da d’is ’s middags en dan is ’t leuteg om achter de meziek aan te dweile tot da d’t donker is op straat. 
Ik oop da jullie mijn ver’aal wel kenne begrijpe.’ 
Jowanneke en Ketrientje wete n’ eve nie oe ze d’r eige motte n’ouwe en stare in d’r dampede kommeke suukelaajemellek. 
Ketrientje zie d’as eerste wel in datte gròòtste boer gelijk ed. 
‘Ik denk ok wel, da d’ík da nie mag van m’n vader en moeder,’ zeg ze mè d’n benepe stemmeke. 
Jowanneke knik stillekes en slaak ’n diepe zucht van teleurstelling. 
Onze n’òòg’eid is op z’n ukke bij zullie gaan zitte. ‘Denk mar aan de kommede kindervastenavend agge strakskes in oew bedje leg. En messchient madde mette n’intocht wel op ’t gerijke meerijje.’ 
D‘`oòge van de kinders lichte n’op. 
‘Mar luister. Ik ga Wana belle en vrage of ze  mè jullie mee naar ‘uis vlieg.  En de gròòtste boer ou z’n mondje wel dicht en verklap niks aan jullie ouwers.’    

Eve later ore ze de schaterlach van Wana. ‘Ei kullekes. De taxi is t’r. Ken ‘k gelijk kijke of Jowanneke z’n vliegbewijs mag verlenge.’ D’r schaterlach klink weer deur éél ’t Slikkepeleis. 
Op da d’òògeblik kom de Nar binnestuive. ’Is ’t fèèst, ier? Dèèr mottik bij zijn. Ach kek. Das lang geleeje!  Ketrientje en Jowanneke. Nou is ’t éémaal gròòt féést!’ 
Wana schiet weer in d’r bekende lach. ‘Ammenooitnie! Ik breng ze nar uis. Ze motte slape. 
En zo kwame Jowanneke en Ketrientje weer veilig tuis.  In d’r bedje dròòmde ze van de n’intocht en de kindervastenavend. Dan ga d’t echt gebeure.